به گزارش گروه انرژی نفت خبر از اویل پرایس، برای روسیه، خاورمیانه به عنوان یک مرکز مهم نظامی قرار گرفته که از طریق آن می‌تواند غرب و شرق را تحت تأثیر قرار دهد و همچنین جریان عظیم نفت و گاز را در هر دو جهت تسخیر و کنترل کند.
برای چین، خاورمیانه و به ویژه ایران و عراق، مسیرهای ایده آلی برای دستیابی به بازار اروپا هستند که قصد دارد از طریق پروژه جاده ابریشم به هدف خود برسد. چین در یک پروژه جاه‌طلبانه‌، در حال ایجاد شبکه‌ای از خطوط حمل و نقل زمینی و دریایی برای متصل کردن اقتصاد خود با کشورهای اروپایی و آفریقایی است.
در اوایل هفته جاری، وزارت نفت عراق اعلامیه‌ای را منتشر کرد که نشان می‌داد تقریباً به صورت بی‌سروصدا قراردادی با یک شرکت نسبتاً ناشناخته چینی منعقد شده است.

به طور خاص، اعلام شد که قراردادی به ارزش ۱۲۱ میلیون دلار با شرکت ساخت و مهندسی نفت چین (CPECC) برای ارتقاء تجهیزات مورد استفاده برای استخراج گاز در حین تولید نفت خام در میدان عظیم نفتی قرنه غربی-۱ در عراق، بسته شده است. این میدان عظیم نفتی در ۵۰ کیلومتری شمال غربی بصره قرار گرفته است و قرار است که این پروژه طی مدت ۲۷ ماه به اتمام برسد و هدف آن افزایش بهره‌وری گاز فلر در سراسر این منطقه است. دو عامل که در اطلاعیه عمومی مورد توجه قرار نگرفت این است که اولا CPECC یک شرکت تابعه اصلی چینی و در واقع زیرمجموعه و میانبر سیاسی شرکت ملی نفت و گاز چین (CNPC) برای گرفتن پروژه‌های بخش نفت و گاز است.
دوم اینکه پروژه بهره‌وری گاز فلر شامل توسعه ذخایر نفت در میدان نفتی قرنه غربی-۱ نیز می‌شود. سطح فعلی ذخایر نفت در این میدان تقریباً کمتر ۹ میلیارد بشکه است، اما این میدان در واقع بخشی از مخزن عظیم قرنه غربی است که حداقل شامل ۴۳ میلیارد بشکه نفت خام می‌شود. یک منبع خبری که ارتباط نزدیکی با وزارت نفت عراق دارد، گفت: «چین همیشه به‌گونه‌ای عمل می‌کند که بتواند جای پای خود را در آنجا محکم کند.»

گذشته از تأثیر منفی زیست‌محیطی سوزاندن گاز، مطمئناً برای عراق منطقی است كه از طریق گازهایی كه سال‌ها در کنار تولید نفت مجبور به سوزاندن آنها بود، شروع به درآمدزایی كند. عراق که بزرگترین ذخایر نفت و گاز در جهان را در اختیار دارد مجبور است هرساله برای واردات برق موردنیاز خود به ایران رجوع کند. خصوصاً در ماه‌های تابستان، عراق به طور مداوم حدود یک سوم از کل انرژی موردنیاز خود را از ایران وارد می‌کند که معادل حدود ۲۸ میلیون فوت مکعب گاز برای تغذیه نیروگاه‌های خود می‌شود. حتی با وجود این حجم از واردات، قطع برق مکرر روزانه در سراسر عراق رخ می‌دهد و یک عامل اصلی برای اعتراضات گسترده درگذشته، از جمله سال گذشته بوده است. اگر تغییراتی ایجاد نشود، وضعیت نیز بدتر می‌شود زیرا طبق اعلام آژانس بین‌المللی انرژی (IEA)، جمعیت عراق با سرعتی بیش از یک میلیون در سال در حال رشد است که با این روند، تقاضای برق آن تا سال ۲۰۳۰ به دو برابر رسیده و به طور متوسط به حدود ۱۷٫۵ گیگاوات می‌رسد.

جدای این موضوع، با سوزاندن گازهایی هنگام تولید نفت استخراج می‌شود، عراق میلیاردها دلار از درآمدهای خود را از دست می‌دهد. در وهله اول این کشور پول خود را از دست می‌دهد، زیرا برای تلاش برای به حداقل رساندن کمبود نیرو، عراق مجبور است نفت خام خود را بجای آنکه در بازار به فروش برساند، مستقیماً در نیروگاه‌ها به منظور تولید انرژی بسوزاند. در حال حاضر نفت بیش از ۵۵ دلار در هر بشکه به فروش می‌رسد و هزینه تولید برای هر بشکه در عراق به طور متوسط فقط ۲ دلار آمریکا است. هرچند که میانگین حجم نفت خام مورد استفاده برای تولید برق در دو سال گذشته کاهش یافته و از اوج خود در سال ۲۰۱۵ میلادی، یعنی ۲۲۳ هزار بشکه در روز به ۱۱۰ هزار بشکه در روز رسیده است، اما هنوز هم در حدود ۲٫۲۵ میلیارد دلار در سال برای این بخش هزینه می‌شود.

چین همه اینها را می‌داند و به این نتیجه رسیده است که با گسترش حضور خود در عراق، برنده خواهد بود. با این حال ، چین اکنون بسیار محتاط است که در ایران یا عراق دیده شود، زیرا به هر دوی این کشورها به چشم مشتری نگاه می‌کند و برای حضور در هر دو کشور برنامه‌ریزی می‌کند و به همین جهت در خفا و به صورت چراغ خاموش در پروژه‌های این نفت و گاز این کشورها حضور پیدا می‌کند.

اگرچه قرارداد اعلام شده از جانب CPECC عمدتاً شامل ساخت زیرساخت‌ها برای بهره‌وری از گازهای فلر است اما در حقیقت این شرکت مجاز به دریافت، استفاده یا فروش این گازها با نرخ موردنظر خود را دارد. چین به دنبال این است که این گاز را با تخفیف حداقل ۳۰ درصدی نسبت به میانگین پایین‌ترین قیمت یک‌ساله بازار در مراکز خرید (قیمت‌گذاری قطب اصلی گاز در اروپا) به فروش برساند. مطمئناً چین تخصص و اشتهای لازم برای این امر را دارد.